Η χτεσινή μέρα έχει μερικά πράγματα να πει τόσο για την ελληνική ακροδεξιά πραγματικότητα όσο και για την αντιρατσιστική δράση.
Καταρχήν, 150 φασιστοειδή στην πλατεία Ομονοίας δεν πιστοποιούν ούτε το στοιχειώδες πολιτικό εκτόπισμα, στο βαθμό που υποτίθεται ότι είναι το ποσοτικό αποτέλεσμα μιας εκτεταμένης προεκλογικής προπαγάνδας της «χρυσής αυγής». Τα άτομα αυτά περιφέρονταν ελεύθερα σε οτιδήποτε επέλεγαν ως στόχο τριγύρω από την πλατεία σε αγαστή συνεργασία –για μια ακόμη φορά- με τα ΜΑΤ. Η επίθεση των φασιστών στο εφετείο από τον στενό παράδρομο της Μενάνδρου δεν θα μπορούσε να εκτυλιχτεί χωρίς την συνεργασία των διμοιριών της αστυνομίας.
Η συγκέντρωση αυτή είχε την διακριτική κάλυψη του ακροδεξιού ΛΑΟΣ με την επισήμανση ότι δεν επιθυμεί να χρεωθεί τις ακρότητες των χρυσαυγιτών ρισκάροντας τα δικά του ποσοστά. Σε επίπεδο κοινοβουλευτικής ρητορικής η διακριτική κάλυψη της συγκέντρωσης και της «δίκαιας αγανάκτησης» των «ελλήνων πολιτών» απέκτησε τα όρια της στον χαρακτήρα των επεισοδίων. Η πρόταση για την ποινικοποίηση της κουκούλας έχει κατατεθεί στην ουσία από το συγκεκριμένο κόμμα. Αρκετοί, ωστόσο, από τους «δίκαια αγανακτισμένους πολίτες» έφεραν όλη τη σημειολογία των κουκουλοφόρων, συμμετείχαν στην συγκέντρωση και συνδιαλέγονταν διαρκώς με την αστυνομία. Στην ουσία είναι εμφανές ότι δεν υπάρχει τρόπος στη βάση της νομολογίας να γίνουν διακριτά τα όρια της ελληνόψυχης αγανάκτησης. Πρόκειται για μια περίπτωση όπου η ακροδεξιά ρητορεία είναι εκτεθειμένη όσον αφορά την δημοκρατική της δημαγωγία.
Το κράτος, η πολιτική διαχείριση και η κατασταλτική της στρατηγική πήραν σαφή θέση για μια ακόμη φορά και στα χτεσινά επεισόδια στο πλάι της συμμορίας της χρυσής αυγής. Ελικόπτερο, εκατοντάδες αστυνομικοί όλων των ειδικοτήτων και ένα τείχος σιωπής για τα τεκταινόμενα διαμόρφωσαν ένα κλίμα κατευόδωσης των κατασταλτικών σχεδίων. Η κατάσταση εκτονώθηκε σχετικά γρήγορα, οι απαντήσεις από μεριάς των διαδηλωτών ήταν εκ των πραγμάτων περιορισμένες, τραυματίστηκαν μετανάστες και αλληλέγγυοι…
Η κατευόδωση των σχεδίων του Μαρκογιαννάκη βασίστηκε τόσο στις δεδομένες και προβλεπόμενες συμπεριφορές των αριστερών αντιρατσιστικών οργανώσεων όσο και στα λάθη των αναρχικών καλεσμάτων. Η αριστερή αντιρατσιστική κουλτούρα, ανεξάρτητα από τις αποχρώσεις, ακολουθεί περισσότερο την επίφαση του κοινωνικού και πολιτικού ρητορικού χαρακτήρα των αντισυγκεντρώσεων στις οποίες καλεί, παρά στην ουσιαστική αποτροπή αυτών των μισανθρωπικών φασιστικών συνάξεων. Παρά τις καταγγελίες τους κατά των αναρχικών για τον στείρο αντικρατικό χαρακτήρα του ακτιβισμού τους, οι αριστεροί στήνονται στο δρόμο (χωρίς τίποτε στα χέρια τους) με δεδομένη την αποδοχή των αστυνομικών αναχωμάτων. Θεωρούν ότι αναδεικνύοντας την αστυνομική βία ως ενισχυτική των φασιστών θα καταδείξουν την κυβερνητική πολιτική και θα εισπράξουν όση πολιτική υπεραξία αναλογεί στην κοινωνική αντιρατσιστική ευαισθησία . Γνωρίζουν, ωστόσο, κάθε φορά ότι δεν πρόκειται να συναντηθούν με τους φασίστες γι’ αυτό και δεν είναι προετοιμασμένοι ποτέ στην ουσία για ένα τέτοιο ραντεβού. Ακόμη και στο εφετείο ο πυροσβεστικός χαρακτήρας των ελάχιστων αριστερών απέναντι στους εκατοντάδες αγανακτισμένους μετανάστες ήταν καταφανής.
Οι αναρχικοί, τέλος, πληρώσαμε την αμφισβητήσιμη ανάγκη για ένα διακριτό κάλεσμα στην πλατεία Κάνιγγος, τόσο κοντά σε προβλεπόμενες κινήσεις και τόσο μακριά από τα θερμά σημεία. Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για την βιασύνη των ημερών αλλά μάλλον πρόκειται για τα εμφανή όρια κάποιων συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών. Ήταν δεδομένο ότι αυτή η διακριτότητα, με δεδομένη την έλλειψη- λόγω ελάχιστου χρόνου προετοιμασίας- του αναγκαίου ποσοτικού εκτοπίσματος, θα έδινε στην αστυνομία την ευκαιρία να χειριστεί την κατάσταση και να την χειραγωγήσει.
«Τα νερά περάσανε την ίσαλο γραμμή της καρδιάς μας»
Πηγή: Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω
No comments:
Post a Comment