Εδώ εφετείο! Εδώ εφετείο!

[ όταν η ιστορία παραλίγο να επαναληφθεί]

Ή

Ελλάδα versus Ελλάδας

Επειδή πολλά λέγονται κι ακόμα περισσότερα αποκρύπτονται, θα προσπαθήσω να μεταφέρω τα γεγονότα της 9ης Μαΐου στο πρώην Εφετείο Αθηνών, όπως τουλάχιστον τα αντιληφθήκαμε εγώ και οι συνεργάτες μου.

[...]

Το κάλεσμα της 9ης Μαΐου

Στην αρχή της εβδομάδας μια ομάδα (Επιτροπές Πολιτών) αυτοαποκαλούμενη ως «Έλληνες πολίτες για την απελευθέρωση της χώρας από τους αλλοδαπούς εισβολείς» μαζί με μέλη της Χρυσής Αυγής και Έφεδρους Αξιωματικούς προανήγγειλαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά των μεταναστών για το Σάββατο 9 Μαΐου στην πλατεία Ομονοίας. Θα ακολουθούσε διαδήλωση στις 7 το απόγευμα.

Ως απάντηση, μεταναστευτικές, ανθρωπιστικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις απηύθυναν κάλεσμα για να προστατεύσουν τους «ένοικους» του Εφετείου.


Τα γεγονότα της 9ης Μαΐου στην Πλατεία Ομονοίας

Από νωρίς το μεσημέρι είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία Ομονοίας περί τα 300 άτομα: «Έλληνες πολίτες για την απελευθέρωση της χώρας από τους αλλοδαπούς εισβολείς» και μέλη της Χρυσής Αυγής. Σχεδόν όλοι κρατούσαν ελληνικές σημαίες, και ένας μεγάλος αριθμός αυτών φορούσαν κράνη, κρατούσαν ρόπαλα και σιδηρολοστούς και στις μαύρες μπλούζες τους το πελώριο σήμα της Χρυσής Αυγής πρόδιδε την ταυτότητα τους- κάποιες σβάστικες ολοκλήρωναν το τοπίο. Μια πελώρια ελληνική σημαία ανέμιζε στην πλατεία ενώ από τα μεγάφωνα ο Εθνικός Ύμνος εναλλασσόταν με το λιμπρέτο από τη Βαλκυρία του Βάγκνερ- γνωστό ως το κλασικό μουσικό μοτίβο των ΝΑΖΙ. Το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ακολουθούσε το σύνθημα «Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή», και τανάπαλιν. Φυσικά δεν έλειπαν τα προεκλογικά φυλλάδια για την ψήφο στις ευρωεκλογές του κόμματος «Χρυσή Αυγή» καθώς και ο πραγματικός Έλληνας Μιχαλολιάκος που συχνά έπαιρνε το μικρόφωνο εμψυχώνοντας και επικροτώντας τους συγκεντρωμένους για τον «πραγματικό» πατριωτισμό τους. Α ναι, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες... (αλλά σε ποιούς Ελληνες;)


Η παραπάνω φωτογραφία είναι και η μόνη που κατόρθωσε να τραβήξει από την συγκέντρωση των «Ελλήνων», ο συνεργάτης μου, καθώς μόλις τους πλησίασε διάφοροι «πραγματικοί Έλληνες» με μέσο όρο ηλικίας 60, άρχισαν να τον προπηλακίζουν ως προδότη και ανθέλληνα, στηρίζοντας την κραταιά άποψη τους στο αναμφισβήτητο γεγονός των κάπως μακριών μαλλιών του. Ένας μάλιστα πήγε να του πάρει την μηχανή, και τότε προσπάθησα να τον προστατεύσω πιστεύοντας ότι ως γυναίκα θα με σεβόντουσαν - ματαίως. Το μόνο που κατάφερα ήταν να δεχθώ ένα ποτήρι καφέ στο πρόσωπο, ενώ οι δυνάμεις των ΜΑΤ παρακολουθούσαν αμέτοχες τα τεκταινόμενα. Μόνο όταν τους υπενθύμισα ότι σύμφωνα με το δελτίο τύπου του ΥΠΕΣ τα ΜΑΤ βρίσκονταν εκεί για να μας προφυλάξουν από τα μέλη της Χρυσής Αυγής, παρενέβησαν ζητώντας μας να απομακρυνθούμε διότι «τους εξοργίζουμε». Κι αφού απομακρυνθήκαμε, μας ζήτησαν να φύγουμε τελείως από το οπτικό πεδίο των «πραγματικών Ελλήνων», κι όταν αρνήθηκα, υποστηρίζοντας ότι δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα έπρεπε να φύγουμε εμείς κι όχι αυτοί, εισέπραξα από έναν άντρα των ΜΑΤ την εξαιρετική απάντηση: «Γιατί αυτοί δεν μπορούν να πάνε στα Εξάρχεια. Να φύγετε και να πάτε στα Εξάρχεια» (!)

Παρά το γεγονός ότι είχε προαναγγελθεί ότι 16 διμοιρίες των ΜΑΤ θα παραβρίσκονται στην περιοχή, μόλις μία κλούβα των ΜΑΤ στην Αγίου Κωνσταντίνου χώριζε τη συγκέντρωση της Ομόνοιας από την αντι-συγκέντρωση των αντιρατσιστικών και ανθρωπιστικών οργανώσεων στην Μενάνδρου και Αγίου Κωνσταντίνου, που φύλασσαν την κάτω είσοδο του Εφετείου η οποία στην πραγματικότητα ήταν και η μόνη είσοδος του Εφετείου καθώς η κύρια είσοδος ήταν απροσπέλαστη λόγω των ψηλών κάγκελων. Η κάτω είσοδος δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα κάγκελο που έλειπε και επομένως μπορούσε κάποιος με σχετική ευλυγισία να εισέλθει στο χώρο.


Εκτός από τις αντιρατσιστικές οργανώσεις, όπως η Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, κ.α. και τις ανθρωπιστικές, όπως οι Γιατροί του Κόσμου, τα γεγονότα αλλά και τις συνθήκες διαβίωσης εντός του Εφετείου κατέγραφαν πολλοί Έλληνες δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ, αλλά και ξένα πρακτορεία ειδήσεων.

Έλληνες versus Ελλήνων

Κατά τις 7, οπότε και θα ξεκίναγε η πορεία των «Ελλήνων πολιτών για την απελευθέρωση της χώρας από τους αλλοδαπούς εισβολείς» και της Χρυσής Αυγής, μας ειδοποιούν ότι η πορεία κρίθηκε παράνομη από τις εισαγγελικές αρχές και πως τα μέλη της Χρυσής Αυγής θα επιστρέψουν στα γραφεία της με τη συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων. Τα γραφεία της Χρυσής Αυγής βρίσκονται ακριβώς απέναντι από την κεντρική είσοδο του Εφετείου, στη Σωκράτους.

Πράγματι, εντός ολίγων λεπτών, ξεκίνησε η κάθοδος τους από την Ομόνοια προς τη Σωκράτους.

Άξαφνα άρχισαν να ακούγονται κροτίδες κρότου-λάμψης από τη Σωκράτους. Τρέξαμε προς την κάτω είσοδο του Εφετείου. Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί. Είδαμε πέτρες να εκσφενδονίζονται από τη Σωκράτους προς το Εφετείο ενώ οι κρότου- λάμψης συνεχίζονταν. Από τα μεγάφωνα μέλη των αντιρατσιστικών οργανώσεων καλούσαν τους μετανάστες να μείνουν ψύχραιμοι και να μην απαντήσουν και διαβεβαίωναν πως ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις φυλάσσουν το χώρο - σαφώς γνωρίζοντας το ψευδές της διαβεβαίωσης.


Αρκετοί, κυρίως Έλληνες που βρίσκονταν έξω από την κάτω είσοδο του Εφετείου, έτειναν να φύγουν - μια από αυτούς ήμουν κι εγώ. Το δρομάκι ήταν αδιέξοδο, δεν υπήρχε αστυνομία, και γνωρίζαμε πολύ καλά πως αν (πράγμα απίθανο!) τα μέλη της Χρυσής Αυγής έρχονταν δεν θα υπήρχε τρόπος διαφυγής. Αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε. Στο λεπτό οι φόβοι μας επαληθεύτηκαν. Τουλάχιστον 10-15 χρυσαυγίτες με κράνη και μαύρα ρούχα με το γνωστό σήμα, κραδαίνοντας ρόπαλα και εκσφενδονίζοντας πέτρες, έρχονταν κατά πάνω μας. Ο κόσμος να φωνάζει και να συνωστίζεται μπροστά στο καγκελάκι που έλειπε προσπαθώντας να μπει στο προαύλιο του Εφετείου - ο ένας να σπρώχνει τον άλλο. Άλλοι, με τη δύναμη που σου δίνει ο φόβος, σκαρφάλωναν στα κάγκελα και έμπαιναν μέσα. Εγώ κι ένα μικρό κορίτσι δεν ήμασταν τόσο επιδέξιες. Μην μπορώντας να κάνουμε τίποτα άλλο, πέσαμε κάτω καλύπτοντας το πρόσωπο μας. Οι χρυσαυγίτες να μας ψεκάζουν με κάτι αδιευκρίνιστο και να μας πετούν πέτρες κραδαίνοντας απειλητικά τα ρόπαλα.
Θυμάμαι να τους φωνάζω «είμαι Ελληνίδα» - ποτέ μου δεν ένιωσα τόση ντροπή λέγοντας αυτή τη λέξη.


Αλλοδαποί και Έλληνες μέσα από το προαύλιο του Εφετείου τους πετούσαν πέτρες στην προσπάθειά τους να τους απομακρύνουν. Τα κατάφεραν. Δεν θυμάμαι πως, μάλλον κάποιοι θα μας βοήθησαν, βρεθήκαμε εν τέλει κι εμείς μέσα στο προαύλιο του Εφετείου.


Ήμασταν πολιορκημένοι. Έλληνες και ξένοι, ο καθένας με τον τρόπο του, προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους να γλυτώσουμε.


Πέτρες εκσφενδονίζονταν από τους ακροβολισμένους πατριώτες με στόχο το Εφετείο και οι κροτίδες κρότου-λάμψης τράνταζαν το κτήριο που ήταν βέβαια σκοτεινό. Τα γνωστά συνθήματα ακούγονταν από έξω, αλλά κι ένα ακόμα, που φυσικά συγκράτησα, το: « Που’σαι Αλέξη, να δεις τους οπαδούς σου»….

Εκείνη τη στιγμή, με ανάμεικτα συναισθήματα φόβου, πανικού αλλά και ντροπής για τη χώρα μου, παρατηρώντας άλλους να τρέχουν πάνω κάτω εμφανώς φοβισμένους, άλλους να ζητάνε βοήθεια με τα κινητά, κι άλλους να προμηθεύουν πολεμοφόδια (πέτρες) τους μαχητές της πρώτης γραμμής, ενώ κάποιοι άλλοι (αλλοδαποί μουσουλμάνοι) προσεύχονταν, διότι εκτός των άλλων ήταν η ώρα της προσευχής τους κι αυτό δεν θα τους το στερούσε κανένας πατριώτης, σαν να πέρασε από το μυαλό μου μια εικόνα … αυτή του Πολυτεχνείου, του τότε …, και σαν να έκανα φευγαλέα μια σκέψη… κι αν αυτοί μπουν μέσα… κι αν η ιστορία επαναληφθεί… φαιδρά μεν ως είθισται όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, μα με απόλυτη συνέπεια στην Ελλάδα του σήμερα, στην Ελλάδα αυτών των ελαχίστων α-νοήτων.

Κατά τις 9 το βράδυ λύθηκε η πολιορκία.

Φύγαμε.

Ένας νέος με αίματα στο κεφάλι καθόταν αμίλητος και μας κοίταγε ζητώντας με τα μάτια βοήθεια, κι ένας άλλος δίπλα του με σπασμένο το χέρι.


Και καθώς περιμέναμε το ασθενοφόρο, ένας παππούς ήρθε και αρχίνησε να μας λέει, σε εμάς τους «άλλους» ‘Ελληνες, πως αν δεν φύγουμε από δω θα γίνουν χειρότερα….
Παππού, του φώναξα, γι’ αυτή την Ελλάδα πολέμησες; γι΄αυτονών την Ελλάδα κόντεψες να χάσεις τη ζωή σου;
Ναι, μου απάντησε.

….Χαμογέλασα….

Και να φανταστεί κανείς πως η 9η Μαϊου είναι επετειακή ημέρα – τότε το ’45 όταν ηττήθηκε ο Ναζισμός.

Πηγή: Αφημένες κάποιες Σκέψεις